Artykuł przybliża fascynujące znaczenie snu w epoce romantyzmu jako symbolicznej bramy do podświadomości i świata duchowych doznań, ukazując, jak sen stał się kluczowym narzędziem artystycznego wyrazu. Omawia zarówno literackie, jak i malarskie ujęcia motywów onirycznych, pokazując, jak twórcy epoki – tacy jak Słowacki, Krasiński czy Füssli – wykorzystywali sny do wyrażania egzystencjalnych lęków, wizji metafizycznych oraz osobistych przemian duchowych. W artykule znajdziesz analizę snu jako przestrzeni wolności twórczej i odrzucenia racjonalizmu, a także opis, w jaki sposób sny ukazują niepoznane tajemnice ludzkiego istnienia. Jeśli interesuje Cię, jak romantycy poprzez sny odkrywali głębie duszy i budowali mosty do świata transcendentnego – ten tekst z pewnością Cię zaintryguje.
